تابه حال فکر کرده اید که شاید بتوان با چیزی به دنیای دیگری وارد شوید؟

این پرسشی است که از دیر باز ذهن انسان ها را به خود مشغول کرده است و هر روز مطلبی جدید به این دیواره بزرگ مطلب افزوده می گردد.

این سفر زمانی ومکانی فقط برای اجسامی که جرم و حجم قابل قبولی دارند می تواند اتفاق بیفتد.

به عنوان مثل سیاره خورشید چون با این معیار ها همخوانی ندارد،نمی تواند بعد از سفر به شکل اصلی خود باز گردد.

 

سیاه‌چاله ناحیه‌ای از فضا-زمان است که جرم در آن فشرده شده است.^[۱] وجود سیاه‌چاله‌ها در نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش بینی می‌شود. این نظریه پیش بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان وتشکیل سیاهچاله شود. پیرامون سیاهچاله رویه‌ای ریاضی به نام افق رویداد تعریف می‌شود که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی‌تواند به بیرون برگردد و نقطه بدون بازگشت است. صفت «سیاه» در نام سیاه‌چاله به این دلیل است که همه نوری که به افق رویداد آن راه می‌یابد را به دام می‌اندازد که این دقیقاً مانند مفهوم جسم سیاه در ترمودینامیک می‌باشد.^[۲] مکانیک کوانتوم پیش‌بینی می‌کند که آفاق رویداد مانند یک جسم سیاه با دمای متناهی از خود تابش‌های گرمایی گسیل می‌کنند. این دما با جرم سیاهچاله نسبت وارونه دارد و از این روی مشاهده این تابش برای سیاهچاله‌های ستاره‌ای و بزرگتر دشوار است.

اجسامی که به دلیل میدان گرانشی بسیار قوی اجازه گریز به نور نمی‌دهند برای اولین بار در سده ۱۸ (میلادی) توسط جان میشل و پیر سیمون لاپلاس مورد توجه قرار گرفتند. اولین راه حل نوین نسبیت عام که در واقع ویژگیهای یک سیاهچاله را توصیف می‌نمود در سال ۱۹۱۶ میلادی توسط کارل شوارتزشیلد کشف شد.^[۳][۴] هر چند که تعبیر آن به صورت ناحیه‌ای از فضا که هیچ چیز نمی‌تواند از آن بگریزد، تا چهار دهه بعد به خوبی درک نشد. برای دوره‌ای طولانی این چالش مورد کنجکاوی ریاضیدانان بود تا اینکه در میانه دهه ۱۹۶۰، پژوهش‌های نظری نشان داد که سیاهچاله‌ها به راستی یکی از پیش بینی‌های ژنریک نسبیت عام هستند. یافتن ستارگان نوترونی باعث شد تا وجوداجرام فشرده شده بر اثر رمبش گرانشی به عنوان یک واقعیت امکانپذیر فیزیکی مورد علاقه دانشمندان قرار گیرد.^[۵] اینگونه پنداشته می‌شود که سیاهچاله‌های ستاره‌ای در جریان فروپاشی ستاره‌های بزرگ در یک انفجار ابرنواختری درپایان چرخه زندگیشان بوجود می‌آیند. جرم یک سیاهچاله پس از شکل گیری می‌تواند با دریافت جرم از پیرامونش افزایش یابد. با جذب ستارگان پیرامون و بهم پیوستن سیاهچاله‌های گوناگون، سیاهچاله‌های کلان جرم با جرمی میلیونها برابر خورشید تشکیل می‌شوند.^[۶]

یک سیاهچاله به دلیل اینکه نوری از آن خارج نمی‌گردد نادیدنی است، اما می‌تواند بودن خود را از راه کنش و واکنش با ماده از پیرامون خود نشان دهد. از راه بررسی برهمکنش میانستاره‌های دوتایی با همدم نامرئیشان، اخترشناسان نامزدهای احتمالی بسیاری برای سیاهچاله بودن در این منظومه‌ها شناسایی کرده‌اند. این باور جمعی در میان دانشمندان رو به گسترش است که در مرکز بیشتر کهکشان‌ها یک سیاه‌چاله کلان‌جرم وجود دارد. برای نمونه، دستاوردهای ارزشمندی بازگوی این واقعیت است که در مرکز کهکشان راه شیری ما نیز یک سیاهچاله کلان جرم با جرمی بیش از چهار میلیون برابر جرم خورشید وجود دارد.

آیا کرم چاله ها، امکان سفر در زمان را میسر میکنند؟

بیگ بنگ: همگی ما دوست داریم که یک نفر از آینده شمارۀ بلیط برندۀ لاتاری فردا را برایمان ارسال کند. اگرچه این فکر و سفر در زمان تا حدی رویایی به نظر میرسد، اما پروفسور لوک بوچر (Luke Butcher) فیزیکدان دانشگاه کمبریج معتقد است که از نظر تئوری این امر میتواند امکان پذیر باشد.

 

کرم چاله‌ها در فیزیک یک پل فرضی فضا زمانی هستند که دو فضازمان جدا از هم را به یکدیگر پیوند می‌دهند. دکتر پوچر معتقد است، چنانچه بتوان یک کرم چالۀ باریک را برای مدت زمان کافی باز نگه داشت، انسان میتواند از طریق پالس های نوری پیام های خود را در فضا زمان ارسال کند.

 به گزارش بیگ بنگ، او مدعی است که چنانچه یک کرم چالۀ باریک (Wormhole ) بتواند برای مدت زمان کافی باز باقی بماند انسان میتواند از طریق پالس های نوری پیغام خود را در زمان ارسال کنند. به نظر میرسد که این نظریه یک داستان علمی تخیلی باشد، اما نظریه ی کرم چاله ها اولین بار توسط محاسبات آلبرت اینشتین مطرح شده است. کرم چاله ها تونل هایی فرضی از بافت فضا _زمان هستند که میتوانند میانبرهایی برای سفرهای طولانی مدت درون جهان را ایجاد کنند. مشکل این نظریه آن است که اگر کرم چاله ها وجود داشته باشند، نمیتوانند برای مدت زمان زیادی باز و پایدار باقی بمانند تا انسان یا حتی ذره ی نوری بتواند از آنها عبور کنند. اما یک مطالعه ی جدید در دانشگاه کمبریج اظهار داشته است که بعضی از کرم چاله ها میتوانند برای مدت زمان کافی، پایدار بمانند تا پیام را به زمان گذشته یا آینده ارسال کنند.

پل کیهانی اینشتین- روزن که اصطلاحا کرمچاله هم نامیده می شود ،کرمچاله، مسیر میان بر کیهانی است که دو نقطه دور دست در پهنه فضا- زمان را به همدیگر متصل می کند.

در سال ۱۹۸۸ فیزیکدانی به نام کیپ ثورن (Kip Thorne)  از انستیتوی صنعتی کالیفرنیا اظهار داشت که کرم چاله ها را میتوان با استفاده از انرژی منفی ای تحت عنوان انرژی کازیمیر (Casimir energy) باز نگه داشت. مطابق با فیزیک مدرن، خلا مملوء از امواج الکترومغناطیسیِ در حال نوسان با طول موج های متفاوت است که انرژی عظیمی را تولید میکنند که معمولا برای بشر قابل رویت نیست. بین دو صفحه ی موازی در فضا، برخی از امواج انرژی ممکن است بیش از اندازه بزرگ باشند و برای ایجاد انرژِی منفی مناسب نباشند.

مقاله ی اخیر پروفسور لوک بوچر بر پایه ی این نظریه است که اگر کرم چاله ها بسیار طولانی تر از ضخامتشان باشند مقدار انرژِی منفی ای که بطور طبیعی درونشان وجود دارد، میتواند در حدی باشد که به آنها این اجازه دهد بیشتر از حد طبیعی شان پایدار بمانند. از آنجاییکه انتهای هر کرمچاله میتواند در هر نقطه ای از زمان باشد، در صورت اثبات تئوری پروفسور بوچر ، یک پیام میتواند در هر نقطه ای از فضا – زمان ارسال شود. تمامی این بحث ها در حد تئوری است، اما امکانش میتواند بسیار جذاب باشد …